“19 Yna, a hi yn hwyr y dydd cyntaf hwnnw o’r wythnos, a’r drysau yn gaead lle yr oedd y disgyblion wedi ymgasglu ynghyd rhag ofn yr Iddewon, daeth yr Iesu, ac a safodd yn y canol, ac a ddywedodd wrthynt, Tangnefedd i chwi.”
O Ioan 20:19-31
“Mae ein Arglwydd wedi ysgrifennu gobaith yr atgyfodiad, nid yn unig mewn llyfrau, ond ym mhob ddeilen yn y gwanwyn.”
Martin Luther.
Yn draddodiadol enwid heddiw yn Sul Isel ar ol man uchel holl adloniant y Pasg.
Ond, i’r disgyblion cynnar roedd yr adeg a enwid Dydd y Pasg yn adeg isel wrth iddynt guddio gyda’i gilydd yn y man lle roeddent wedi ymgasglu a chloi’r drysau o dan ofn.
Dywedwyd yn efengyl Ioan eu bon’t yn ofni’r Iddewon ond tra mae Iddewon oeddynt eu hunain, mae’n fwy tebygol mae’r arweinwyr crefyddol oeddynt yn eu ofni.
Fel dilynwyr Iesu Grist, yn credu fod Ef wedi marw a’i gladdu, mae’n debyg fod Ei ddisgyblion yn disgwyl cael eu herlyn hefyd. Mae hefyd yn bosib, gan eu bod wedi bradychu’r Iesu, fod ganddynt ofn Ohono. Felly mewn ofn, maen’t yn cuddio – ond tydi drysau caeedig ddim yn ddigonol!
Oherwydd mae’r Iesu yn sefyll gyda hwynt yn y fan o ofn, profedigaeth ac ansicrwydd ac yn anog nhw i fod mewn heddwch.
Mae E’n dangos iddynt clwyfau Ei gorff atgyfodi i brofi mae Ef sydd gyda nhw, gan fod eu ofn mor fawr – a mae hyn yn ddealladwy.
O safbwynt 2000 mlynedd yn ddiweddaraf rydym yn gwybod y stori ond roedd gweld eu Arweinydd, roeddynt yn meddwl oedd wedi marw, yn sefyll o’u blaenau, yn beth syfrdanol i’r disgyblion.
Tymor yw’r Pasg, nid yn unig diwrnod ac mae’n parhau nes y Dyrchafael ac mae’r cyfnod yn ein atgoffa o’r digwyddiadau ac amgylchiadau a oedd yn gwynebu’r Disgyblion cyntaf, wrth iddynt ddod i delerau a’r hyn roedd yn digwydd. O ddydd Gwener y Groglith tan ddydd Sul y Pasg, mae’n rhaid fod y Disgyblion yn teimlo fod yr Iesu wedi marw go iawn, ond nid hynny oedd yn wir, er barn Tomos (yr amheus)!
Efallai erbyn heddiw mae’n anodd disgwyl gyda gymaint yn digwydd, ar wib, a nifer o foddion cyfathrebu ar gael, ac anodd weithiau yw derbyn canlyniadau y cyfnod disgwyl.
Yn nghanol hyn oll mae llais yr Iesu yn dod a heddwch a gobaith, heb ddim dial am yr hyn a ddigwyddodd.
Fel y Disgyblion cynnar, efallai bydde’n well ganddom guddio neu gadael i ofn neu euogrwydd deyrnasu – ond mae’r Iesu yn mynegi “Fel a wnaeth y Tad fy ngyrru i, rydw i’n eich gyrru chi”
Mae’r ddynol ryw, pechadurus, wedi ei orchymyn i barhau’r atgyfodiad heddiw, fel yn y dyddie hynny – mor syfrdanol yw hyn tra fod adeg y Pasg yn parhau i ddangos cariad Duw o’r newydd, fel yn ngeiriau Martin Luther, mewn bywyd yn ogystal a mewn llyfrau.
Ac, os oes rhywbeth sy’n anodd ei gredu neu ymrafael a fo – oes na bosibilrwydd ei fod yn wir!?
Gyda fy ngweddion,
Pob bendith,
Christine,
Gwarcheidwad.